ในปี 2559 การศึกษาการแสดงออกของ ยีนในใบของพืชขณะที่พวกมันจับและย่อยเหยื่อได้รับการตีพิมพ์ในวารสารGenome Research การเปิดใช้งานยีนที่สังเกตได้ในใบของพืชช่วยสนับสนุนสมมติฐานที่ว่ากลไกที่กินเนื้อเป็นอาหารที่มีอยู่ในแมลงวันตอมเป็นกลไกที่ได้รับการดัดแปลงเป็นพิเศษซึ่งใช้โดยพืชที่ไม่กินเนื้อเพื่อป้องกันแมลงที่กินพืชเป็นอาหาร ในพืชหลายชนิดที่ไม่กินเนื้อเป็นอาหารกรดจัสโมนิกทำหน้าที่เป็นโมเลกุลส่งสัญญาณสำหรับกระตุ้นกลไกการป้องกัน เช่น การผลิตไฮโดรเลส ซึ่งสามารถทำลายไคตินและส่วนประกอบโมเลกุลอื่นๆ ของแมลงและจุลินทรีย์ศัตรูพืช ใน กาบหอยแครง พบว่าโมเลกุลเดียวกันนี้มีหน้าที่กระตุ้นต่อมย่อยอาหารของพืช ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากการจับเหยื่อ ยีนอีกชุดหนึ่งจะทำงานภายในต่อม ซึ่งเป็นยีนชุดเดียวกับที่ทำงานในรากของพืชชนิดอื่น ทำให้พวกมันสามารถดูดซึมสารอาหารได้ การใช้วิถีทางชีวภาพที่คล้ายคลึงกันในกับดักกับพืชที่ไม่กินเนื้อเป็นอาหารใช้เพื่อจุดประสงค์อื่น บ่งชี้ว่าที่ไหนสักแห่งในประวัติศาสตร์วิวัฒนาการของมัน กาบหอยแครงได้นำยีนเหล่านี้กลับมาใช้ใหม่เพื่ออำนวยความสะดวกแก่สัตว์กินเนื้อ